Przechodzę, poznaję, obserwuję. Spotykam ludzi. Spędzam z nimi czas, zadaję pytania i szukam odpowiedzi, które nie zawsze kryją się w słowach. Próbuję opisać uśmiech i wstyd, kiedy spuszczają wzrok, nie chcąc spojrzeć w oczy rozmówcy. Sprawdzam, z jakich dowcipów się śmieją, a które ich irytują. Staram się usłyszeć to, o czym nie mówią, i jestem ciekawy dlaczego. Szukam ich cienia. Nie oceniam i nie doradzam, chcąc spojrzeć na świat ich oczami. Oddaję im głos... Pointy reporterskich opowieści z niniejszego tomu są próbą odpowiedzi na ważne pytania, których zwykle głośno się nie zadaje. Pierwsze z nich to pytanie o miejsce na ziemi, drugie - o cel w życiu. Wreszcie trzecie / co po nas? Solidne pomniki czy tylko lastrykowe tablice? A może anegdota zachowana przez chwilę w kruchej pamięci? Czytelnikami tych tekstów powinni być w pierwszym rzędzie ci, którzy, obserwując cudze losy, pragną powiększać bogactwo własnych doświadczeń, oraz ci, co chcą przeglądać się w nich jak w zwierciadle i znajdować uzasadnienia dla swych słabości. Powinny po nie sięgnąć również osoby dążące ku realizacji własnych nadziei.

Ryszard Kapuściński uważał go za wielkiego reportera, którego twórczość można czytać jak poezję.Podróżowanie było dla Tiziano Terzaniego formą istnienia. Kiedy dowiaduje się, że jest ciężko chory, instynkt podpowiada mu, by wyruszyć w podróż. Ale ta podróż różni się od innych. Jest najtrudniejsza, bo każdy krok może być wyborem między rozumem a szaleństwem, między nauką a magią.Z długiego pobytu w Nowym Jorku, a potem w "alternatywnym" ośrodku w Kalifornii rodzi się niepokojący portret Ameryki. Włóczęga po Indiach, w tym trzy miesiące spędzone w jednym z aśramów, pozwala Terzaniemu dostrzec duchowość tego kraju. Autor poznaje medycynę tybetańską i chińską, jogę i energoterapię. Przypadkowe spotkanie ze starym mędrcem w Himalajach - choć zapewne nic nie zdarza się przypadkiem - wyznacza koniec wędrówki. Pośród ciszy wspaniałej przyrody Terzani dochodzi do wniosku, że najważniejsza jest harmonia ze światem i samym sobą: trzeba umieć patrzeć na niebo i być chmurą, trzeba "słyszeć melodię".

Dotychczas pisałem książki o Indianach z Amazonii - było dziko i egzotycznie. Ta jest o kowbojach z Arizony, i też będzie dziko i egzotycznie. Południe Stanów Zjednoczonych oraz dawny Dziki Zachód są zupełnie inne niż Nowy Jork, Chicago, czy Kalifornia. Styl życia na prerii zadziwia nawet tych, którzy dobrze znają Amerykę. Gdyby ktoś chciał sprawdzić osobiście, jak tam jest, drogę znajdzie łatwo: wystarczy zjechać z autostrady, potem jeszcze raz zjechać, i znów zjechać, i tak do skutku - aż skończy się mapa i wylądujesz na polnej drodze, prowadzącej na jakieś rancho. Rzecz dzieje się współcześnie, w Arizonie, przy granicy z Meksykiem. Dziki Zachód dawno przestał być dziki, ale mieszkańcy prerii wciąż o tym zapominają. Posłuchajcie... [Wojciech Cejrowski]